Kazimierz ODnowiciel i jego władza

Z tych zasad wynikało udzielenie pomocy Kazimierzowi Odnowicielowi, gdy w 1039 r. podjął próbę odzyskania tronu. Kazimierz otrzymał od cesarza 500 rycerzy, dzięki którym, oraz dzięki współpracy z możnowładztwem krakowskim, pokonał buntowników. Jego powrót likwidował możliwość opanowania Polski przez Brzetys- ława. Były tym zainteresowane również Węgry, które udzieliły pomocy księciu polskiemu. Odbudowa władztwa piastowskiego, odzyskanie Mazowsza i Śląska odbywało się kosztem uznania zwierzchnictwa cesarskiego i płacenia trybutu.

Dla pełnego przywrócenia organizacji państwowej podjął Kazimierz starania o odbudowę Kościoła polskiego. Było to zadanie trudne, gdyż papieże – Benedykt 1 i Leon IX – zachowali ostrożność po tak gwałtownym runięciu państwa i młodej polskiej prowincji kościelnej. Ponadto metropolia magdeburska wznowiła starania o objęcie swą zwierzchnością Kościoła polskiego. Rezultaty starań Kazimierza Odnowiciela były więc niepełne, nie wznowiono arcybi- skupstwa. Dla wzmocnienia Chrześcijaństwa wr Polsce książę ufundował i sowicie uposażył opactwo benedyktyńskie w Tyńcu, nieopodal Krakowa.

Ograniczenie ambicji politycznych panującego do szczebla władzy książęcej, konieczność uwzględnienia dążeń cesarstwa, a także własnego możnowładztwa, spowodowały, że po śmierci Kazimierza Odnowiciela w 1058 r. kraj podzielony został pomiędzy jego synów – Bolesława, rezydującego w stołecznym Krakowie, i będącego zwierzchnikiem młodszych braci – Władysława i Mieszka. Pozycję Bolesława wzmocniła śmierć Mieszka (1065), zaś kontrolę nad poczynaniami Władysława zarządzającego Mazowszem dała księciu fundacja opactwa benedyktyńskiego w Mogilnie (1065), sowicie uposażonego z dochodów osiąganych przez grody mazowieckie.