Starania Kazimierza Wielkiego

Wynikiem realistycznej postawy władcy polskiego stał się wieczysty pokój z Zakonem Krzyżackim zawarty w 1343 r. w Kaliszu. Na jego mocy Zakon zwrócił Polsce całe Kujawy i ziemię dobrzyńską, zaś Pomorze Gdańskie i ziemię chełmińską zatrzymywał jako „wieczystą jałmużnę”, uznawał więc władcę polskiego za swego dobroczyńcę. Wobec potęgi Zakonu i słabości Polski było to rozwiąza- 68 nie korzystne. Zamykało okres dramatycznych konfliktów, spowo- dowanych agresją krzyżacką. Jednakże pozostawienie Zakonowi Pomorza Gdańskiego stało się zarzewiem przyszłych konfliktów. Nie wygasły wzajemne urazy nagromadzone w latach wojen, a Krzyżacy stali się dla Polaków symbolem grabieżcy i wroga.

Starania Kazimierza Wielkiego o odzyskanie innych ziem królestwa przyniosły tylko częściowe sukcesy. W 1343 r. król polski zawarł sojusz z książętami zachodniopomorskimi, wydając swą córkę Elżbietę za księcia słupskiego Bogusława V. Z kolei szachując osłabioną Brandenburgię sojuszem z Danią, Kazimierz odzyskał w 1365 r. Drezdenko i Santok, zaś w trzy lata później Czaplinek i Drahim. Władca polski próbował ponadto wstrzymać postępy panowania czeskiego na Śląsku. Popierał więc niezależnego księciaświdnicko- jaworskiego Bolka a w lalach 1341-45 toczył wojnę o Śląsk. Jej rezultatem stało się odzyskanie ziemi wschowskiej (1343) – części Wielkopolski zajętej przed laty przez księcia głogowskiego. Jednakże wzrost potęgi Luksemburgów i objęcie przez Karola korony cesarskiej uniemożliwiły dalszą wojnę. W 1348 r. zawarł więc Kazimierz pokój w Namysłowie na zasadzie status quo. Sukcesem zakończyła się natomiast walka o utrzymanie Śląska w kościelnej prowincji gnieźnieńskiej.

Leave a Reply