Mieszko I i planowany chrzest

Mieszko I rozpoczął zabiegi o przyjęcie chrztu w czasie, gdy Sasi, po pomyślnych podbojach, planowali utworzenie arcybiskupstwa w Magdeburgu – o otwartych granicach metropolii na wschodzie i północy – co wyznaczało kierunek dalszej ekspansji. Arcybiskup- stwo to powstało w 968 r., Mieszko zdołał jednak wyprzedzić plany Magdeburga wobec własnych ziem. Nawiązał sojusz ze schrystiani- zowanymi już Czechami, w 965 r. pojął za żonę tamtejszą księżniczkę Dąbrówkę, a w 966 r. ochrzcił się, zapewne w Ratyzbonie, której podlegały nie mające jeszcze własnego biskupstwa Czechy. W skali dziejów państwa i przyszłego narodu polskiego, Mieszko I dokonał wiekopomnego przełomu, na trwałe wiążąc Polskę z zachodnim kręgiem kultury chrześcijańskiej. Książę, jego otoczenie, a w miarę akcji misyjnej, wszyscy mieszkańcy państwa, stawali się członkami wspólnoty Kościoła powszechnego.

Bardzo szybko, dwa lata po chrzcie Mieszka I, powstało w Poznaniu biskupstwo misyjne, podlegające bezpośrednio Rzymowi i przekazane biskupowi Jordanowi. Sukcesy księcia polskiego we wprowadzaniu Chrześcijaństwa pozwoliły mu na korzystniejsze ustalanie stosunku do potężnego niemieckiego sąsiada. Mieszko I uznany został za „przyjaciela” cesarza, i płacił trybut z tytułu jego zwierz- 34 chnictwa. Zachował przy tym znaczącą swobodę w polityce ze- wnętrznej i całkowitą niezależność wewnątrz swego księstwa. Kilkakrotnie dochodziło do konfliktów pomiędzy Polską Mieszka I a margrabiami z niemieckich marchii pogranicznych, a nawet z władcami niemieckimi, lecz pomimo to Mieszko I nie zmieniał swej polityki uznawania luźnego zwierzchnictwa cesarskiego.