Zjazd gniezdziński

Zjazd gniez’nieriski był wielkim sukcesem Chrobrego. Trwałym jego rezultatem stało się powołanie w Polsce arcybiskupstwa. Natomiast inne plany polityczne zostały rychło przekreślone przez śmierć Ottona III (1002). Chrobry – pragnąc być może zrealizować rzucona w Gnieźnie myśl utworzenia królestwa Słowian – zajął Czechy, wygrywając tamtejsze rozgrywki o tron. Utrzymał się jednak w Pradze tylko półtora roku, wyparty przez niechętnych polskiemu władztwu Czechów. Nowemu władcy Czech, Jaromirowi, przyszedł z pomocą panujący w Niemczech Henryk II. Chrobry utrzymał tylko Morawy i Słowację.

Próba zajęcia Czech spowodowała wieloletnią wojnę polsko – niemiecką, w czasie której trzykrotnie Henryk II wyprawiał się na Polskę. W wyniku korzystnego pokoju w Budziszynie !1018] Polsce przypadły Milsko i Łużyce. Wojna udowodniła, że opanowanie militarnie Polski przez Niemcy nie było zadaniem łatwym. Trudności stwarzało już przekroczenie Odry i linii granicznych trzytygodniową pomyślną obroną wsławiła się w 1017 r. śląska Niemcza. Władca polski wygrywał różnice zdań między feudałami niemieckimi, wśród których miał swoich zwolenników. Zastrzeżenia – wyrażone w liście przyszłego św. Brunona z Kwerfurtu – wywołało współdziałanie Henryka II przeciw Polsce z pogańskimi Wieletami. Ale najistotniejsze, w czasie tej i następnych wojen, okazało się rozdwojenie kierunków ekspansji władców niemieckich. Henryk II starając się w Rzymie o koronę cesarską, co łączyło się z koniecznością wyprawy do Italii, zawiesił działanie przeciw Chrobremu.