POWSTANIE POLSKI I OBRONA SUWERENNOŚCI

Słowianie wyodrębnili się ze wspólnoty ludów indoeuropejskich między Odrą a Dnieprem, na Nizinie Europejskiej, zapewne w II tysiącleciu przed Chr. Położenie ich siedzib utrudniało kontakty z krajami Morza Śródziemnego. Wspomniał jednak o nich w V w. przed Chr. Herodot, później Pliniusz Starszy, Tacyt i inni pisarze rzymscy, a także Ptolemeusz. Kontakty Słowian z Rzymem potwierdza archeologia. Pierwsze obszerniejsze dane o Słowianach zaczęto spisywać począwszy od VI w. po Chr., gdyż wzięli oni wówczas udział w końcowej fazie wielkiej wędrówki ludów, która zlikwidowała Zachodnie Cesarstwo Rzymskie. W V1-VIII w. Słowianie zalali Półwysep Bałkański. Także począwszy od VI w. skolonizowali obszary pomiędzy Odrą a dorzeczem średniej i dolnej Łaby. Po tych wędrówkach ukształtował się geograficzny i językowy podział Słowiańszczyzny na trzy części: wschodnią, zachodnią i południową.

Pierwsze większe wspólnoty plemion słowiańskich powstawały na peryferiach ich osadnictwa, w walkach z najeźdcami. Anto- wie nad Dnieprem w IV – VI w. bronili się przed Gotami i Awarami. „Państwo Samona” wyrosło na Morawach w pierwszej połowie VII w. w walkach z Awarami i Frankami. Bułgaria powstała nad dolnym Dunajem w drugiej połowie stulecia z plemion słowiańskich i ludu tureckiego w opozycji do Bizancjum. Natomiast ze Słowianami nadłabskimi zetknął się dopiero Karol Wielki gdy podbijał Sasów pod koniec VIII wieku.