Idea przewodnia monarchii Władysława Łokietka

Sojusznikiem Polski było także Królestwo Wigierskie. Panujący tam od roku 1308 Andegawenowie, zwalczając czeskich Luksemburgów starali się o wzmocnienie Polski – będącej z Czechami w konflikcie. Sojusz polsko-węgierski umocniony został przez małżeństwo córki Łokietka – Elżbiety z królem Karolem Robertem Andegaweńskim. Pomimo rozpoczętej w latach późniejszych rywalizacji obu państw o terytorium Rusi Halickiej, sojusz ten utrzymał się przez całe stulecie. Jeżeli jednak w I połowie XIV w. Polska była partnerem słabszym i w dużym stopniu zdanym na decyzje sojusznika, to w następnych dziesięcioleciach zdobyła sobie pozycję równorzędną.

Zagrożenie Bałtów ze strony Zakonu spowodowało, że potencjalnym sprzymierzeńcem Łokietka stało sie Wielkie Księstwo Litewskie. Jego władca, Gedymin, wstrzymał łupieskie najazdy na Polskę, a w 1325 r. umocnił sojusz małżeństwem swej córki Aldony z synem Łokietka – Kazimierzem. Litwini brali udział w polskiej wyprawie na Brandenburgię w 1326 r. Księstwo pozostawało jednak sojusznikiem kłopotliwym, jako państwo pogańskie.

Ideą przewodnią monarchii Władysława Łokietka było zjednoczenie wszystkich ziem polskich, w granicach wczesnośredniowiecznego regnum Bolesławów. Dotyczyło to więc ziem pozostających poza królestwem: zarówno Mazowsza i Śląska, jak Pomorza Gdańskiego. Próby ich odzyskania nie powiodły się jednak wobec słabości Polski i przewagi militarnej jej przeciwników, a także oporu książąt dzielnicowych.