Okres rządów Ludwika Węgierskiego cz. II

Ludwik Węgierski, w zamian za zgodę na objecie przez niego tronu w razie braku męskiego potomka Kazimierza, nadał stanom polskim w Budzie 1355 r. przywilej, potwierdzający ich prawa, zaś szlachcie obiecywał nie pobierać nadzwyczajnych podatków. O wiele dalej szedł przywilej koszycki 1374 r., w którym władca w zamian za zgodę panów polskich na następstwo tronu w linii żeńskiej, a więc objęcie władzy w Polsce przez jedną z córek Ludwika, udzielił rycerstwu zwolnienia od podatku poradlnego, poza sumą 2 groszy z lana ziemi kmiecej. Król obiecywał także wykupienie rycerzy, wziętych do niewoli w czasie wypraw poza granice kraju. Podobny przywilej dotyczący podatków otrzymało duchowieństwo w 1381 r. Po śmierci Ludwika (1382) rycerstwo, przy udziale przedstawicieli innych stanów, zawiązało w Radomsku konfederacje (1382), rozważało w jej ramach sprawę następstwa i dbało o utrzymanie niepodzielności Korony Królestwa Polskiego. Odrzucono osobę starszej córki Ludwika – Marii, zamężnej za Zygmuntem Luksemburskim.

Brano zaś pod uwagę kandydaturę młodszej córki – Jadwigi, mającej poparcie większości, oraz Piasta – Siemowita IV Mazowieckiego, popieranego przez możnych wielkopolskich. W Wielkopolsce, na Kujawach doszło do walk, w których stronnicy Siemowita zostali pokonani. Ponowna konfederacja rycerstwa i miast w Radomsku 79

(1384) wezwała Jadwigę do przybycia do Polski. Jesienią jedenastoletnia zaledwie Jadwiga koronowana została w Krakowie na króla (sic) Polski (1384-1399).

Leave a Reply