Opanowanie ziem Rusi Halicko-Włodzimierskiej

Opanowanie ziem Rusi Halicko-Włodzimierskiej nie oznaczało ich wcielenia do Królestwa Polskiego. Pozostały one jednostką odrębną, co podkreślone zostało układami z Ludwikiem Węgierskim (1350) o przekazaniu Rusi Węgrom, gdyby król polski miał potomstwo męskie i sukcesja Andegawenów w Polsce okazałaby się nieaktualna. O odrębności Rusi decydowały różnice etniczne, kulturalne i religijne. Czynnikiem integrującym okazała się natomiast akcja osadnicza na terenie Rusi, w tym nadanie prawa magdeburskiego dla Lwowa (1356), liczne nadania majątków ziemskich dla rycerstwa i ekspansja handlowa miast małopolskich.

Zasługi dyplomacji Kazimierza Wielkiego w wyprowadzeniu Królestwa Polskiego z niezwykle trudnej sytuacji międzynarodowej początku lat trzydziestych były ogromne. Kierując się ostrożnym realizmem rozwikłał on konflikty, odzyskując tyle ziem historycznie polskich, ile było to możliwe. Zarazem utrwalone zostało, dzięki sojuszom i własnej rosnącej sile miejsce Królestwa Polskiego w środkowej części Europy. Ciekawym tego przejawem okazał się w 1364 r. zjazd krakowski – w czasie którego polski monarcha podejmował Karola IV Luksemburskiego, Ludwika Andegaweńskiego, Waldemara IV Duńskiego, Piotra króla Cypru oraz książąt Bolka świdnickiego, Siemowita III Mazowieckiego, Bogusława V pomorskiego i Ottona margrabiego brandenburskiego, Zjazd ten przyczynił sie do utwierdzenia równowagi politycznej w Europie środkowowschodniej, uzyskanej po dziesięcioleciach walki i konfliktów. Była to równowaga suwerennych królestw, zgodnie z panującym w ówczesnej Europie przekonaniem o prawie do niezależności władców koronowanych i ich państw.