Panowanie Jagielonów

W XV w. w Europie środkowo-wschodniej rozpoczynała sie rywalizacja pomiędzy Jagiellonami, Luksemburgami i Habsburgami. Obejmując trony na zasadzie układów o ich dziedziczeniu, lub na podstawie powoływania przez reprezentacje stanowe, dynaści owi budowali potęgę swoich rodów i jednoczyli – przejściowo lub trwale poszczególne państwa. Obok tendencji unifikacyjnych ujawniły się także separatyzmy lokalne, a ich wyrazem stawało się objęcie tronu przez reprezentantów miejscowego możnowładztwa.

Poza wykazującą największą trwałość unią polsko-litewską, kilkakrotnie dochodziło do połączenia na zasadach unii personalnej lub dynastycznej dwóch lub większej liczby królestw środkowoeuropejskich. Na początku stulecia Jagiellonowie panowali w Polsce i na Litwie, zaś Luksemburgowie na Węgrzech i w Czechach, a od 1410 r. w Niemczech. Wybuch rewolucji husyckiej stworzył po raz pierwszy możliwość rozszerzenia władztwa jagiellońskiego. W 1420 r. husyci wezwali na tron czeski Władysława Jagiełłę- Propozycja ta została jednak odrzucona pod wpływem Zbigniewa Oleśnickiego, przede wszystkim ze względów religijnych. Wysunięto natomiast kandydaturę księcia Witolda, a członek rodu – Zygmunt Korybu- towicz wysłany został do Czech. W 1423 r. Jagiełło wycofał się jednak z walki o tron czeski, zawierając sojusz z Zygmuntem Luksemburskim,