Siła militarna Mieszka I

Obszar państwa polskiego na początku XI w. oceniany jest na około 250 tys. km2. Przeciętna gęstość zaludnienia – 4 osoby na km2, przy dużych regionalnych wahaniach – od pustek obszarów leśnych do gęstego (ok. 15 osób na km2| osadnictwa na urodzajnych i dogodnych komunikacyjnie terenach w dolinach rzek. Liczba mieszkańców Polski wynosiła około miliona osób. Była to ludność rolnicza. Nadal najliczniejszą grupę społeczną stanowili wolni kmiecie, żyjący w ramach wspólnot rodzinnych i opolnych. Dawne podziały plemienne nie zostały całkowicie zlikwidowane i istniały w terytorialnym podziale państwa, a po ustanowieniu polskiej prowincji kościelnej (1000 r.) także w podziale na diecezje biskupie. Niższym szczeblem zarządzania były okręgi grodowe, w których rezydowali przedstawiciele księcia [panowie, komesowie grodowi| obdarzeni pełnią władzy wojskowej, administracyjnej wojskowej i sądowniczej na swoim terenie. Za pierwszych Piastów rodzime terytorium polańskie zachowało uprzywilejowane położenie. Leżały tam główne grody stołeczne: Gniezno – siedziba księcia, a od 1000 r. arcybiskupa, i Poznań. Z grodów tych oraz ze strzegącego ich od południa Giecza, a także z kujawskiego Włocławka, powoływano oddziały wojowników pancernych i tarczowników, stanowiące trzon sił zbrojnych całego państwa. Pozostałe terytoria uważano jeszcze za uzależnione, a trwałość zdobyczy gwarantowała właśnie potężna armia.

Na siłę militarną państwa Mieszka I zwrócił uwagę autor pierwszego obszerniejszego opisu księstwa – żydowski kupiec z Hiszpanii – Ibrahim Ibn Jakub. ,,A co się tyczy kraju Męsko – pisał to jest on najrozleglejszy z krajów słowiańskich. Obfituje on w żywność, mięso, miód i rolę orną. Pobierane przez niego podatki stanowią odważniki handlowe.