W XIII w. informacja o Polsce upowszechniła się znacznie

Dawne formy kontaktów, takie jak związki dynastyczne, rozgrywki polityczne z sąsiadami, stosunki ze Stolicą Apostolską, handel dalekosiężny, stały się bardziej intensywne, powstały ponadto formy nowe, przyciągające większą liczbę ludzi. Kolonizacja na prawie niemieckim spowodowała migracje Walonów, Flamandów i najliczniejszych Niemców. W walkach z Prusami, po powstaniu Zakonu Krzyżackiego, brali udział rycerze zachodni. Liczne i aktywnie działające zgromadzenia franciszkańskie i dominikańskie współdziałały z klasztorami innych prowincji. Sporadyczne wcześniej podróże Polaków stały się w XIII w. nieco liczniejsze. Polscy klerycy studiowali na uniwersytetach Italii i Francji i chociaż nie było ich wielu, docierali do głównych ośrodków Europy.

Na Polskę zwrócono uwagę w związku z niezwykłym a groźnym zjawiskiem, jakim były najazdy mongolskie. Europa nie znała takich inwazji od kilku stuleci, stąd żywe zainteresowanie Mongołami. W dodatku liczono na ich chrystianizację. W misji wysłanej przez papieża do chana Mongołów, prowadzonej przez franciszkanina Jana de Pian Carpini (1245-1247) brali udział Benedykt Polak oraz inny mnich ze Śląska, znany jako de Bridia.

Wieki XIV i XV wprowadziły Polskę już na stałe do świadomości Europejczyków. Szczególną rolę odgrywały przy tym kontakty dyplomacji polskiej z dworami papieży i cesarzy oraz spór polsko- krzyżacki przeniesiony na forum soboru w Konstancji. Wędrówki rycerskie nadal prowadziły Niemców, Anglików czy Francuzów ku 100 państwu zakonnemu, ale jednocześnie rycerze polscy zdobywali sła- wę na dworach obcych. Ich symbolem stał się, służący cesarzowi Zygmuntowi Luksemburskiemu, Zawisza Czarny. Inną drogą przenikania i upowszechniania wiadomości o Polsce stał się handel bałtycki.