Walka z Zakonem

Siła militarna Zakonu została złamana. Kieska ujawniła wewnętrzną słabość państwa zakonnego i niezadowolenie, jakie rządy Krzyżaków budziły wśród poddanych. W trakcie wojny liczne miasta poddały się królowi polskiemu, zaś po jej zakończeniu, pomimo represji, narastał opór stanów pruskich.

Wojny wybuchały jeszcze kilkakrotnie i trwały' w latach 1414, 1419, 1422, 1431-1435, a ich rezultatem było ostateczne i bezwarunkowe zwrócenie Litwie Żmudzi w 1422 r., mocą pokoju melneńskie- go. Pokój w Brześciu Kujawskim !14351 zawierał ponadto klauzule zwalniającą poddanych Zakonu z obowiązku posłuszeństwa wobec Krzyżaków, gdyby ci rozpoczęli nową wojnę.

Walka z Zakonem miała także charakter propagandowy i polityczny. W tej dziedzinie Krzyżacy wykorzystywali swą popularność i prestiż, zarzucając władcy polskiemu, że jest ,,fałszywym chrześcijaninem”. Dyplomacja polska starała sie przeciwdziałać owym oskarżeniom i groźnym sojuszom przeciwników. W 1412 r. odbył sie zjazd Jagiełły i Witolda z Zygmuntem Luksemburskim w Lubowli, ustanawiający pokój i przyjaźń. Polska zrzekła się na rzecz Zygmunta sum należnych od Krzyżaków, w zamian za co otrzymała w zastaw miasta spiskie, które pozostały pod władzą polską do XVIII w. .

Wielkie znaczenie miało przeniesienie sporu polsko-litewsko- krzyżackiego na obrady soboru w Konstancji (1414-1418). Argumenty krzyżackie przedstawił tam, w formie obraźliwej dla króla polskiego, dominikanin Jan Falkenberg. Racje polskie prezentowali profesorowie Akademii Krakowskiej, a wśród nich Paweł Włodkowic, autor traktatu ,,0 władzy cesarza i papieża nad niewiernymi”. Znajdowało się w nim potępienie wojny jako narzędzia nawracania, co godziło w Zakon. Pod naciskiem Zygmunta Luksemburskiego legaci papiescy, jako rozjemcy, wydali w 1419 r. orzeczenia korzystne dla Zakonu. Ponowny sąd polubowny Zygmunta Luksemburskiego w 1420 r. był także stronniczy. Poparcie udzielone Zakonowi przez papieża, spowodowało związanie sie Kościoła polskiego z koncylia- ryzmem soborowym.